De voorbereidingen voor de volgende rit beginnen al de dag na de vorige rit. Gedrevenheid, dankbaarheid en de behoefte om te helpen geeft ons vleugels.
Met wederom een afgeladen auto vol eten, drinken, medicijnen en hulpgoederen vertrek ik in het holst van de nacht. Ik krijg mijn gedachten niet stil. Wat ga ik dit weekend aantreffen? Wat hebben deze mensen meegemaakt? Zijn ze erg getraumatiseerd? Hoe kan ik ze de trip naar hun nieuwe thuis zo aangenaam mogelijk maken?
Voorbereiding
We zijn al een heel eind onderweg in Duitsland als het langzaam licht wordt. De zon schijnt al snel behoorlijk fel. Met alle mooie dorpjes links en rechts lijkt dit meer op een vakantie dan op een humanitaire hulp rit. Om 11.30 uur spreken we af bij de Supercharger in Lehre. We ontmoeten elkaar bij de wasstraat waar de laatste resten van het Sahara zand eraf worden gespoten. Mijn auto wordt vervolgens professioneel bestickerd door Virginia en Robert-Jan. Yes! Nu hoor ik ook echt bij de club.
De WhatsApp groep van alle rijders van deze week en ook de groep met enthousiaste volgers geeft ons veel support. De “drive” is erg hoog en we zijn vastberaden ook deze groep van Oekraïense vluchtelingen een comfortabele rit en allen een warm nieuw thuis aan te bieden. Wisten jullie trouwens dat voordat wij gaan rijden, al voor ieder gezin / familie dat met ons meerijdt een onderkomen is geregeld?
Rustig onderweg
De reis verloopt ontspannen en er is zelfs nog tijd voor een heerlijke lunch en een korte stop voor een fotomoment bij de Tesla Gigafactory in Berlijn. We passeren de Poolse grens en hoe verder we naar het oosten rijden des te meer het landschap verandert. We realiseren ons maar al te goed dat de oorlog en dus ook de vluchtelingen steeds dichterbij komen.De eerste avond brengen we door in WOSiR Drzonków. Dit is van origine een Olympisch dorp met faciliteiten voor paardrijden, laserschieten en zwemmen. We krijgen een rondleiding en er wordt enthousiast verteld over de opvang van zo’n 250 Oekraïense vluchtelingen hier. Een fantastische plek, waarbij met name de kinderen door de aanwezigheid van de vele dieren, even alles kunnen vergeten of troost kunnen zoeken. Ook wijzelf verblijven die nacht in een zelfde kamer als waar de Oekraïense mensen in verblijven. Na een geweldig diner met typisch Pools eten vallen we nagenoeg direct in slaap.
De volgende ochtend leveren we onze ontbijtbonnen in en krijgen we een stevig ontbijt opgeschept. En dan kunnen we eindelijk doen waar onze stichting Tesla wensrit ook voor staat: Kinderen een rit in onze Tesla aanbieden, waarbij ze even alle ellende kunnen vergeten. Eerst laten we ze plaatsnemen in onze Tesla’s en een spelletje spelen. Dan is het tijd voor het echte werk en nemen we de kinderen mee voor een snelle rit. Ondanks dat ze alleen Oekraïens praten is het aftellen van 3 naar 0 in het Engels snel geleerd. Het ervaren van de G krachten vinden ze geweldig!
Er wordt echter ook gehuild….gehuild van blijdschap dat ze even hun ware verdriet mogen vergeten…..en wij? Wij huilen mee……
Als afsluiting worden we getrakteerd op een BBQ, laten we de Tesla model X nog zijn sound- & lightshow doen en wordt het Oekraïense volkslied gezongen.
Laden
Moe, maar zeer voldaan, terug naar het hotel voor de nacht. Een ‘macarena’ aan kabels liepen over het gras om alle 5 de auto’s de voorzien van ‘langzaam stroom’. Helaas werden er bij 2 auto’s de stekkers losgehaald en moesten we iets langer dan gepland op de Supercharger alvorens we de passagiers konden ophalen bij het station in Poznań. Aldaar aangekomen heeft Anetta de boel weer goed verdeeld en konden we de terugreis beginnen.
Deze enorm grote opvanglokatie was hiervoor een Corona ziekenhuis en dus al van veel faciliteiten voorzien. Toch stonden we al snel met tranen in onze ogen. Mensen komen hier aan met helemaal niets en staan vervolgens tussen alle hulpgoederen te zoeken naar wat geschikte kleding, schoenen en schoon ondergoed. Hartverscheurend. De bedden staan zij aan zij naast elkaar. Van privacy is hier totaal geen sprake. Sommigen mensen creëren een beetje privacy met wat extra lakens. De kinderen spelen er gelukkig wel heerlijk met al het gedoneerde speelgoed.
Na een onrustige nacht waarin ik mijn gedachten wederom niet stil krijg, nuttigen we een stevig ontbijt. De opgeladen portofoons worden uitgedeeld en we rijden naar de afgesproken verzamelplek. Eerst melden we ons bij de politie, alwaar ons paspoort, groene kaart en rijbewijs wordt gecontroleerd. Na een blaastest zijn we goedgekeurd en krijgen we de mensen toegewezen die met ons mee naar Nederland rijden. Alles wordt gecoördineerd door onze contactpersoon van Caritas Poznan. Nadat de juiste kinderstoeltjes in de juiste auto’s zijn geplaatst, de dieren ook een plekje hebben, stappen we in en gaat onze terugreis naar Nederland beginnen.
In mijn auto zit oma naast mij voorin en achterin haar dochter en haar kleindochter van 4. Het kleine meisje is de hele weg erg vrolijk en slaapt tussendoor wat. Met oma communiceer ik in gebarentaal en een duimpje omhoog is voor nu voldoende. De dochter spreekt een paar woorden Engels. In Oekraïne woonden ze op 9 kilometer van de grote kerncentrale Zaporizhzhia die toen in brand stond. Ze wisten niet wat er ging gebeuren en dus zijn ze in allerijl gevlucht. Ze verteld met tranen in haar ogen over de erbarmelijke treinreis vanuit Oekraïne naar Polen. Ruim 3 dagen hebben ze erover gedaan. De trein stond meer stil dan dat deze reedt. Telkens maar weer stoppen voor nieuwe bombardementen. Er was geen comfort in de trein. Slapen deden ze op de grond.
De enige reden dat ze gevlucht zijn is voor hun kleine Olga van 4. Anders waren gebleven. Samen overleven of samen worden gebombardeerd. Maar dit kleine meisje verdient zoveel meer.
Deze mensen waren al twee weken in het opvangcentrum van Caritas in Poznan. Ze dachten hier tijdelijk te verblijven en snel weer terug naar huis te kunnen. Maar helaas blijkt de realiteit anders en hebben ze besloten verder naar het westen te trekken. Iedere kilometer die verstrijkt voelt heel tegenstrijdig. Aan de ene kant fijn om weg van deze ellende te zijn en aan de andere kant steeds verder weg van huis en van de geliefden die ze hebben moeten achterlaten. Ze belt kort met haar man, die vecht voor hun land. Hij is zo blij dat ze inmiddels al in Duitsland zijn, op naar een beter en veiliger heenkomen. Op het moment dat ik deze zin opschrijf, voel ik de tranen alweer over mijn wangen lopen.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Nederland
Vlak voor de grens met Nederland trakteren we al onze gasten en onszelf op een heerlijke warme maaltijd. Dan op naar Naarden waar we met open armen worden ontvangen. Dit kantoorpand is in enkele dagen omgetoverd tot een warm onderkomen, met voor iedere familie een eigen slaapkamer, een gezellige woonkamer en een prachtige keuken die door iedereen gebruikt mag worden Voor de kinderen is er een fantastisch ingerichte speelhoek. Er staan pizza’s en pasta salade klaar en de koelkast is goed gevuld. “Mijn” gezin besluit direct te gaan slapen. We hebben nog een emotionele hug en neem dan voldaan afscheid.De laatste kilometers naar huis zijn vervuld van dankbaarheid en tevreden stap ik mijn eigen bed weer in.
Geschreven door vrijwilliger Monique Sloot.
