ik kan er slecht tegen. Dus toen Rusland besloot Oekraïne binnen te vallen stond ik meteen op de Dam mee te demonstreren met boven mijn hoofd een pamflet met “I stand with Ukraine” erop. Daar trok Poetin zich natuurlijk niets van aan en enigszins machteloos volgde ik alle ontwikkelingen over de oorlog. Niet lang daarna las ik in een facebookgroep over een organisatie die met Tesla’s naar Polen ging om hulpgoederen te brengen en terugreed met Oekraïense vluchtelingen om ze in Nederland naar een veilige plek in een gastgezin of andere opvang te brengen. Mijn belangstelling was gewekt: Zou ik daaraan mee kunnen doen? Heeft mijn auto wel genoeg bereik om zonder problemen zover te rijden? Kan ik dit emotioneel wel aan? En toen zag ik bij de Tesla Supercharger in Naarden een mooie rode Tesla model S staan met stickers van deze organisatie: Tesla wensrit. Na een gesprek met bestuurder Oskar was ik overtuigd: ik ga meedoen! Dit weekend was mijn derde keer. En zolang het nodig is, blijf ik dit doen.
Voorbereiding
Al in het weekend voor vertrek rijd ik naar de centrale opslag in Hendrik-Ido-Ambacht om samen met Peter mijn auto vol te laden met dozen rijst. Er staan genoeg goederen om véél auto’s mee te vullen, en ik lees in de WhatsAppgroep dat heel wat Teslabestuurders in de loop van de week ook die richting op gaan om dingen mee te nemen waar in de vluchtelingenopvang in Polen behoefte aan is. Dit keer gaat het onder meer om rijst, pasta, blikken soep maar ook tandpasta en babyvoeding. Een andere bestuurder heeft zijn wagen volgeladen met diervoeding – ook dat is hard nodig. Verder zamelen we op allerlei manieren geld in om ook in Polen boodschappen te kunnen doen.
Genieten onderweg
Net zoals de eerste twee keren kies ik ervoor om een dag eerder te vertrekken. Zo breek ik de heenreis in tweeën en hoop ik zowel mentaal als fysiek goed voorbereid aan te komen. Het voelt altijd een beetje dubbel: ik ben dol op autorijden, dus ik verheug me enorm op deze rit. Af en toe lijkt het alsof ik op vakantie ga. Ik zoek een mooi plekje uit om te overnachten in de buurt van Lehre. Vanwege de supercharger en omdat het een ontmoetingspunt is voor veel bestuurders. Ik geniet nog even van een wandelingetje bij zonsondergang. Vervolgens komt er van slapen toch niet zo heel veel. In mijn hoofd herbeleef ik de eerdere ritten en ben ik benieuwd naar wie ik als passagiers mee terug mag nemen.Op vrijdag is mijn eerste stop de supercharger bij Berlijn in de buurt – er staan al een aantal auto’s met Tesla wensrit stickers erop te laden. Het is een mooie, warme zomerse dag en ik schuif aan op het terras om wat te eten en drinken terwijl ik wacht tot mijn Tesla 100 procent volgeladen is. Onderweg over de Poolse tolweg staan we ineens in de file, er blijkt een ongeluk te zijn gebeurd. Naast ons staat een hele rij militaire voertuigen. Zo te zien zijn het Franse militairen – op weg naar, ja, waarnaartoe? Een oefening of echt naar Oekraïne? Het ziet er indrukwekkend uit en tegelijkertijd is het besef er weer: er is een oorlog gaande. Daarom zijn we op weg. Eenmaal aangekomen in Poznan (met vanwege het warme weer veel meer kilometers over dan in de vorige ritten) leveren we de goederen af bij een centrale locatie vlak bij het station. We worden met open armen ontvangen en in een razend tempo worden onze spullen uit de auto’s gehaald en op pallets op de juiste plek neergezet tot het gebruikt gaat worden. We krijgen een rondleiding van coördinator Franciszek die vertelt dat er wel 1000 vrijwilligers actief zijn om de locatie 24/7 te kunnen bemensen. Elke dag komen er Oekraïense vluchtelingen zich registreren, om advies vragen, rechtshulp of medische hulp zoeken, een slaapplek vinden. We zien de balies, een plek waar mensen kleding kunnen uitzoeken, een speelhoek waar jonge kinderen samen spelen en mensen die even zijn gaan zitten. Er is plek voor noodslaapplekken, voor mensen die nog niet ergens terecht kunnen, maar in principe slapen hier geen mensen, het is een registratie en informatiecentrum. Aan de muren hangen kindertekeningen met uit allerlei landen die bij donaties zijn meegestuurd. Je zou kunnen denken dat het een buurthuis is, maar de ernst van de situatie is continu voelbaar en af te lezen op de gezichten van de mensen die er binnen komen. Inmiddels zijn er in Polen al bijna 3 miljoen vluchtelingen, waarvan het stadje Poznan er zo’n 60.000 opvangt. Op een inwonertal van 550.000 is dat nogal wat. En als je dan beseft dat Nederland ruimte wil bieden aan 50.000 Oekraïense vluchtelingen…. Dat is de welbekende druppel op een gloeiende plaat. Onze hulp in goederen, geld en het herplaatsen van vluchtelingen wordt dan ook zo gewaardeerd door de Caritas-organisatie in Poznan dat Robert-Jan voor Stichting Tesla wensrit een officieel certificaat van dank krijgt overhandigd.
Poznan
Na het opnieuw laden van de auto’s en een hapje eten vertrekken we naar drie locaties om met onze Tesla’s de kinderen die daar verblijven wat op te vrolijken. Bij een weeshuis dat ook tijdelijk vluchtelingen opvangt spelen de kinderen in de model X van Hendrik en mijn model S (leve de Arcade) en neemt Jeroen ze om de beurt mee om na ‘3 -2 -1-Go!’ te laten beleven hoe snel een model 3 op kan trekken. De aanwezige moeders en begeleiders nemen foto’s van hun kinderen in de auto’s en bedanken ons hartelijk voor deze afleiding. Als dan ook nog Tom en Peter arriveren met snoep en chocolade, is het helemaal goed. Ook op de andere locaties zijn de kinderen blij verrast met het bezoek van de Tesla’s. Na het doorspreken van de dag met een drankje in de bar van het hotel is het dan tijd om te gaan slapen. Al lukt dat de één wat beter dan de ander, natuurlijk.Zaterdagochtend, om 7 uur ontbijten we. Anetta - onze supervrijwilliger die de taal spreekt en onvermoeid alles coördineert - heeft contact gehad met de mensen die met ons mee willen reizen naar Nederland. We nemen van het registratiecentrum dit keer 28 mensen mee: 17 vrouwen, 9 kinderen, 2 mannen en één hond. Helaas waren een aantal mensen ziek geworden anders hadden we er zeker nog 10 meer mee kunnen nemen. Omdat het er druk is en weinig ruimte voor al onze auto’s, stoppen we onderweg om iedereen te verdelen. Ik mag een moeder met haar 7-jarige zoontje vervoeren. Ze hebben alleen maar twee kleine rugzakjes en een plastic tasje als bagage. Hij wil graag voorin zitten (op de stoelverhoger) en kijkt zijn ogen uit. De moeder zit achterin en probeert contact te krijgen met de mensen die ze in Oekraïne achter heeft moeten laten. Ik voel de spanning en ontspanning. Weg uit Polen, nog verder weg van huis. Maar nu even rust. Na de eerste laadstop bij Berlijn waar we ook lunchen vallen ze allebei in slaap, nu samen op de achterbank. Ik houd een oogje in het zeil via de achteruitkijkspiegel. Ik rijd zo soepel mogelijk om ze niet wakker te laten schrikken. Als ze weer wakker zijn, laat de moeder wat los over haar ervaringen. Ze komt, net als anderen die we vervoeren, uit een stad die veel in het nieuws is geweest omdat het Russische leger er flink huishoudt. Ze is al twee weken weg. Als ik haar vraag of het moeilijk was om te besluiten om met ons mee naar Nederland te reizen, antwoordt ze dat als je éénmaal van huis weg bent en niet terug kunt, het helemaal niet moeilijk is om zulke beslissingen te nemen. Ze wil werken om haar familie in Oekraïne te helpen en ze wil dat haar zoon een rustige plek vindt en naar school kan. Ze zegt dat ze altijd gewend is geweest anderen te helpen en ze vindt het best moeilijk om nu zelf geholpen te moeten worden. Deze zondag is het moederdag en ik breng deze jonge moeder verder weg van haar eigen moeder, die niet weg kan of wil, omdat ze een dierenopvang heeft. Wat is deze oorlog toch ontzettend stom en onnodig. Ik zie de tranen in haar ogen, voel haar verdriet en onmacht en ik richt mijn blik maar weer op de weg… Inmiddels is het alweer het eind van de middag en rijden we door een enorme plensbui. Ik neem snelheid terug en met zo’n 60 km per uur kan ik nog net de achterlichten van de auto van Robert-Jan zien die voor me rijdt. Dan plots staan we weer stil en zien we even later dat de Mercedes die ons eerder op hoge snelheid inhaalde tegen de vangrail is geklapt en een bijzonder gekreukte voorkant heeft. Over de linkerrijstrook rijden we verder en komen we gelukkig veilig en met droog weer bij de supercharger in Emsbüren aan. We eten wat bij de McDonalds en daar stapt mijn gezin over naar de auto van Oskar. Samen met de mensen in de auto van Robert-Jan vertrekken ze naar gastgezinnen in Drenthe en Friesland. De moeder neemt mij apart om mij te bedanken en noemt ons met tranen in haar ogen superhelden. Een flinke knuffel later en een grote lach van de zoon zwaai ik ze uit. Ik blijf nog even in mijn auto zitten om de belevenissen van deze rit even te laten indalen. Even later komen Peter, Yvonne en Tom met hun passagiers weer bij hun opgeladen auto’s aan om verder te rijden richting Utrecht. Ik zit er nog en ik zie er blijkbaar nog wat ontdaan uit. Ik ben eigenlijk alleen maar dankbaar dat ik op deze manier een bijdrage kan leveren aan het helpen van Oekraïense vluchtelingen in deze onnodige oorlog.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Tot ziens
Ik rijd in anderhalf uur naar huis, alleen, met muziek op bijzonder luid en verbaas me erover hoe snel deze Tesla wensrit alweer voorbij is. Wanneer gaan we weer?Om Stichting Tesla wensrit in staat te stellen dit mooie werk te kunnen blijven doen, zijn donaties hard nodig en daarom van harte welkom! En heb je een Tesla? Overweeg om eens mee te rijden!
Tot ziens?!
Deze bijdrage is geschreven door onze vrijwilligster Marianne Siegmann.
