Hoe zorg jij ervoor dat jij niet te diep in jouw dagelijkse routine valt en daardoor geen tijd meer hebt voor mensen die, ergens in de wereld, jouw hulp nodig hebben? Meestal lukt het mij niet. Het lukt mij niet om voldoende ruimte in mijn hoofd te hebben of zo beredeneer ik het dan met mijzelf. Maar toch is de drukte nooit een excuus en moet jij, hoe moeilijk ook, betrokken blijven. Met de Coronacrisis en de oorlog in Oekraïne hebben veel mensen wereldwijd wel opgelet en over dingen buiten hun dagelijkse routine nagedacht; Gelukkig! De vraag die ik vaak heb, hoe maak jij de meeste impact of andersom, hoe lost men het probleem liever structureel op? Maar gelukkig in tijden van crisis worden wij geforceerd om op te treden, gelukkig maar. Zo begon ik ook, gewoon met rijden. Simpel, effectief en direct.
Even aanmelden
Wat fijn is bij deze organisatie is het bestuur, zij zorgen ervoor dat er ruimte is voor verschillende betrokkenheid en jij kan aansluiten om te rijden wanneer het jou uitkomt. Er wordt gezorgd dat er goed gecoördineerd wordt met opvanglocaties in Polen en Nederland en dat daar zo veel mogelijk impact komt door het rijden naar Polen. Zo kreeg ik snel na ik mij voor mijn tweede rit (via een makkelijk Google form) aanmeldde ook een bericht van de organisatie. “mocht je je auto nog vol moeten laden met goederen dan vast even contact opnemen met …”. Dan weet jij, het begint weer; de toch naar Poznan en de samenwerken tussen al deze fijne vrijwilligers is alweer bezig met de volgende rit. Mijn rol: rijden, meenemen wat ik kan, zorgen voor veilig terugbrengen van Oekraïners naar Nederland.
“We hebben het verzoek gekregen of er een moeder met dochter mee naar Polen kunnen rijden deze week.”. Mijn antwoord was gelijk: “ Ja”. Dat is misschien het fijnste van dit doel, als jij jou eerst gaat richten op de vluchtelingen uit Oekraïne wil jij ook alles voor hen doen. Jij wilt zorgen dat jij in elk opzicht dat jij kan er voor hen kan zijn. Voor de terugweg naar Nederland vanuit Polen gaat het vaak om het zo gemakkelijk mogelijk voor jouw passagiers te maken. Denk aan eten, drinken, muziek, als zij dingen kwijt willen via Google Translate dat gesprek ook aan te kunnen gaan en natuurlijk veilig rijden. Deze keer moest ik ook mensen naar Polen brengen, dus dubbel de inspanning. Ik was er klaar voor. Onderweg naar Poznan had ik fijn contact met de moeder, grapjes, muziek en vooral lekkere koffie was te orde van de dag. Later vertelde de moeder dat zij wel terug naar Nederland zou gaan, nadat zij haar dochter (die met ons in de auto was) bij haar Oma in Warsaw zou zetten. Dan zou zij gelijk terug naar Nederland gaan om daar te zijn voor haar andere kinderen die wel nog in Nederland zullen blijven. Het was de wens van de vader omdat het kinderdagverblijf in Warsaw blijkbaar goed was voor de dochter. Dat had ik niet verwacht en vond ik best intens en heftig voor de moeder.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Teamwork is Dreamwork
Wij kwamen deze keer vrij vroeg in Poznan aan, rond een uur of 16.00. Het was een fijn rit. Als jij dan de hele wensritgroep voor het eerst in Poznan ziet merk jij gelijk dat wij er zijn voor elkaar. Iedereen is erop gericht om elkaar maximaal te helpen en te ondersteunen ter einddoel onze maximale hulp aan de lieve mensen van Oekraïne te bieden. Spullen (vooral voedsel) worden bij de opvangcentra in Poznan geleverd en dat gaat altijd soepel. In Poznan doen de Polen het enorm goed, meeste dingen worden voldoende strak georganiseerd.Poznan
Extra boodschappen in Poznan moeten ook nog ’s avonds gedaan worden. In de avond moeten we allemaal even om de beurt bij de Supercharger in Poznan laden. Dat vergt altijd een fijne coördinatie tussen de rijders en dus een goede voorbereiding tot zaterdagochtend waar wij met z’n allen de vluchtelingen per auto toebedeeld zullen krijgen. Voor avondeten moest ik zelf nog even kort een call doen met een mogelijke klant in Engeland. Dat moest maar tussendoor, zoals zij zeggen “Cowboys don’t cry”. Maar goed, met dat achter de rug kunnen wij gezellig met z’n allen avondeten genieten en het hebben over onze reis vanuit Nederland naar Poznan en hoe dat ging.
Onze super coordinator die de indeling doet (Anetta) volgt een strak Excel en spreken ook de Poolse organisator en Oekraïense gezinnen om daarvoor te zorgen dat de indeling goed klopt. Zij doet het geweldig goed, veel denken en helpen mee en deze keer vooral bij de bagage die in vergelijking met eerdere ritten zwaar en veel te zijn. Ook kregen wij veel lieve diertjes bij ons in de auto’s.
Ik had zelf een familie van een oma, zoontje en moeder bij mij in de auto en voor het eerst een Oekraïense vader daarbij die hun af heeft gezet. Merkwaardig en uiteraard heftig om dan te zien hoe dat tot ziens gaat.
Daarbij (“for my sins”) moest ik de moeder die met mij meereed naar Poznan ook meenemen in de auto. Omdat ik tijdens de heenreis hoorde dat zij gelijk weer terug moest, heb ik haar gevraagd om zich ’s ochtends bij de vertreklocatie te melden om te kijken of er nog ruimte was voor een extra persoon. Zou iets makkelijker voor Anetta geweest zijn als ik wat eerder gewaarschuwd had, maar ik kreeg ook laat bevestiging van de moeder. Volgende keer beter.
Op naar Nederland! En wij hebben als groep er allemaal weer zin in. Achter elkaar in een lange elektrische revolutie rij door de straten van Poznan en dan op de 140km/h gelimiteerde Poolse snelweg. Dan, de berekeningen; wie redt het tot welke Supercharger? De rijders rijden vaak samen in kleiner groepjes tot wij weer gezellig bij elkaar komen bij wat meer algemene oplaadstations.
Bij sommige was het erg gezellig in de auto, er wordt gedanst, gezongen en verhalen gedeeld. Bij ander wat stiller en er wordt gerust. Jij merkt dan de impact van de oorlog, de verschrikkelijkheid ervan. Sommige willen niet daarover beginnen, sommige juist wel. Jij moet als rijder goed alle signalen lezen. Ook signalen over dieet voorkeuren, behoefte aan stoppen, klimaat in de auto en stilte of juist niet. Het blijft inspanning, maar jij voelt jezelf goed en betrokken.
Aankomst
Met twee groepjes bij mij in de auto, moesten wij eerst langs de Jaarbeurs in Utrecht voordat wij de ‘last-mile’ konden rijden, voor de moeder die terug naar haar andere kinderen moest. Wij kwamen met nog veel licht aan in Utrecht, voor mij de eerste keer bij het opvangcentrum in Utrecht. Daar werden wij verwelkomd door Oekraïenssprekende collega’s van het centrum. Zij kwamen gelijk beneden naar de parkeerarea om mij met de zware bagage te helpen en toen ik en de familie het Oekraïens hoorde, waren wij allemaal opgelucht. Zij zijn ergens ook weer “thuis”, hoewel tijdelijk. Met zware emotie heb ik de moeder, zoontje en vooral de oma dag gezegd, knuffels gegeven en successen gewenst. “Thank you very much” en ik “Spasiba”. Vooral omdat zij zo lief, nederig en vriendelijk blijven, dat geeft ons (burgers van de wereld) allemaal hoop. Op naar Naarden, de laatste passagier. Het was weer gezellig met de moeder die nu al langer dan 20 uur met mij in een auto doorbracht. Wij hebben naar goed muziek samen geluisterd, even de hoofden geschud en gelachen om enkele dingen. Bij het centrum in Naarden kwam haar lieve zoon ons verwelkomen bij de ingang op een ‘Step’ en blij om zijn moeder terug te zien. Laatste knuffel en tot ziens ook aan de moeder, zij was moe en ik ook. Geschreven door onze vrijwilliger Pieter Viljoen.