Of het nu de eerste keer is of de zoveelste rit, iedere ‘driver’ ontmoet en ervaart ongelofelijk veel dankbaarheid. Of het nu is van de mensen van Caritas, de Poolse vrijwilligersorganisatie die Oekraïense vluchtelingen in Polen opvangen en ondersteunen, van de kinderen die s ’avonds de diverse features van de Tesla’s mogen ervaren als we ze bezoeken bij hun opvanglocaties of van de vluchtelingen zelf die meerijden naar Nederland. Ook dit weekend weer. Ongelofelijk veel dankbaarheid. Voor Paul en Marco was het de eerste keer, alle anderen waren al meerdere keren geweest. Maar toch is het niet zo dat het went. Het blijft een ongemakkelijk gevoel om binnen te stappen in een opvanglocatie, de hal binnen te rijden om meegenomen spullen te lossen of de passagiers te ontmoeten die soms gelaten, soms ontredderd maar vrijwel altijd moe de reis gaan maken naar een voor hen onbekend land ver van huis en haard.
Mijn 3de rit naar Polen
Mijn reflectie na de eerste rit was dat ook wij ongelofelijk dankbaar mogen, ja zelfs moeten zijn. Dat we in een vrij land leven zonder chaos, oorlog of onzekerheid. Dat we dit kunnen doen, dat we allemaal in de gelegenheid zijn onze tijd en middelen in te zetten voor een goede zaak. Maar ook dat wij dit mogen en kunnen ervaren. Die ongefilterde dankbaarheid van medemensen die een helpende hand krijgen toegestoken.
Het was de 11de Tesla wensrit naar Polen en mijn derde. Gelukkig verliep alles vrijwel vlekkeloos. Behalvede ‘Adblue-blues’ van Yvonne. Maar daarover later meer.
AdBlue
Yvonne was niet van de partij in Lehre want die was de dag ervoor al richting Berlijn vertrokken. Met een flinke stop-over in Duiven dat wel. Een stop die nodig was omdat er geen ruitenvloeistof maar Adblue in het reservoir voor de ruitensproeier zat. Ik geef toe; ze zijn beide blauwachtig maar daar houdt de overeenkomst op. Yvonne moest naar Tesla Duiven om het hele systeem te laten spoelen en zowel Yvonne als Arjen (die ruiterlijk erkende verantwoordelijk te zijn voor deze mishap) hebben het hele weekend ‘genoten’ van AdBlue-grappen en snedige ruitensproeier praat.Na Lehre is doorgaans de volgende stop Blankenfelde wat ten zuiden van Berlijn ligt. Daarvandaan kunnen de meeste in een ruk naar het centrum van Poznan alwaar 6 stalls van Tesla staan. Sommige maken nog een stopbij de Ionity charger Swiecko om niet met 0% (of minder) te hoeven aankomen in Poznan. Na in Blankenfelde bij het van de Valk aldaar wat koffie te hebben gedronken terwijl de auto’s laden ging het verder richting Polen. Na de gebruikelijke file richting de grens bij Frankfurt a/d Oder die deze keer iets meer tijd in beslag nam arriveerde de colonne rond 5 uur bij de hal waar hulpgoederen gelost worden. Wij als rijders ervaren de blijdschap, verrassing en dank die vrijwel alle medewerkers en vrijwilligers tonen als we spullen uitladen. Dat wordt in ontvangst genomen namens de vele sponsoren die genereus en belangeloos heel veel goederen doneren die vervolgens door ons naar Poznan gebracht wordt. Ook daarvoor mogen wedankbaar zijn. Er zijn zo ongelofelijk veel mensen die een bijdrage leveren en het Oekraïense volk helpen indeze onzekere en zware tijd. Na het laden is het doorgaans tijd om te eten wat meestal gezamenlijk gebeurt bij een restaurant vlak bij de Supercharger zodat we onder het eten de auto’s kunnen volpompen voor het avondprogramma en de volgende dag. Daar ontmoeten we ook Yvonne en werden er wat AdBlue-ervaringen uitgewisseld.
Werk aan de winkel
Na het eten was er weer werk aan de winkel. Radboud en ik ‘mochten’ boodschappen doen voor en met Caritas voor een bedrag van rond de duizend euro wat was gedoneerd. Na 400 liter melk, 480 flesjes appelsap, hondenbrokken en nog veel meer te hebben gekocht en ingeladen keerden we terug bij hal 2 alwaar Caritas medewerkers ons hielpen de ingekochte spullen weer uit te laden. De anderen gingen ondertussen naar twee locaties om met de ‘Tesla-show’ kinderen wat afleiding te bezorgen. Dat volwassen soms net kinderen zijn bleek toen er een heuse non met brede grijs in de auto zat. Ik denk dat ze bij het optrekken wel ff een schietgebedje gedaan heeft maar ik was er niet bij en moest het doen met foto’s en verhalen. Na een non-alcoholisch drankje in de bar bij de Supercharger tijdens het bijladen ging iedereen rond half elf slapen. Slapen doen we in Hotel Moderno, een prima hotel met een goed ontbijt en belangrijker nog een prima bed en een douche die hoog genoeg hangt voor iedereen.Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Na het ontbijt en verdeling van wat eten voor onderweg voor ons en de passagiers die die morgen ingekocht waren door Robert-Jan, Radboud en Paul ging het om 5 voor 8 richting de parkeerplaats bij het station. Daar stonden onze ‘gasten’ klaar. Anetta, de tolk-regelaar-vrijwilliger die ons regelmatig vergezeld op de trips van en naar Poznan had alle passagiers ingedeeld en na een efficiënte koppeling-introductie konden spullen geladen worden en ging de Tesla-trein richting Blankenfelde dan wel Swiecko. Als je dan wegrijdt uit Poznan realiseer je je dat we ook dankbaar moeten zijn voor al die mensen die op de achtergrond een grote rol spelen. Of het nu gaat om vrijwilligers die de organisatie op zich nemen van alle hulpgoederen, of de mensen die alle vluchtelingen plaatsen, diegenen die de Oekraïners opvangen en natuurlijk de mensen achter Tesla wensrit zelf. Wij rijden, maar dat kan dankzij een heleboel organisatie die soms niet echt zichtbaar is. Vanuit de rijders zeg ik; dank! Dank aan iedereen die meewerkt, regelt, afstemt en voorbereid en daarmee onze ritten mogelijk, efficient en relevant maken. In Blankenfelde zien we elkaar weer. Sommige kunnen wat harder rijden vanwege de grotere accu en die maken dan plaats voor diegene die wat rustiger rijden zodat iedereen kan laden tijdens de koffie of lunch. De volgende stop is dan meestal verschillend. Irxleben of Lehre of Lauenau afhankelijk van. De laatste ontmoeting vindt doorgaans plaats in Emsburen, Hengelo of Apeldoorn. Soms gaan passagiers nog over naar een Last-Mile driver zodat de driver die al een lange reis achter de rug heeft wat ontlast wordt. Samen met Marco maak ik een laatste gezamenlijke stop in Lehre waar ook Radboud op een gegeven moment aan kwam. Marco zou naar Limburg gaan en boog dus af naar het zuiden. Onderweg kreeg ik een bericht in het Oekraïens van een passagier die een aantal weken geleden met me mee was gereden. Ze was gesetteld in Oudipikela (Ja ik moest ook ff een seconde schakelen) en maakte het goed. I live well, everything is super. I live and rejoice. Thank you so much. Dat maakt je blij en dankbaar. Mijn laatste charge-sessie was in Emsburen om daarna naar het noorden te rijden voor een stop in Hoogeveen alwaar afscheid werd genomen van de passagiers. Hoewel ik de taal niet machtig ben en dus niet versta wat er gezegd wordt is de non-verbale communicatie overduidelijk. Vermoeidheid, onzekerheid maar ook dankbaarheid. Heel veel dankbaarheid. Dat is ook wat je dan vervolgens meekrijgt via de groepsapp. Heel veel dankbare passagiers die afscheid nemen van hun chauffeurs.
Dankbaar
Ik was deze keer relatief vroeg thuis en parkeerde rond kwart voor negen voor de laatste keer die dag. Later druppelden de berichten binnen dat iedereen veilig en zonder noemenswaardige incidenten thuis was. Ook dat is reden voor dankbaarheid. Dat er geen ongelukken gebeurd zijn, geen gekke dingen zijn gepasseerd en zowel drivers als passagiers ongetwijfeld moe maar ongedeerd op de plaats van bestemming zijn aangekomen.Voor mij staan deze ritten in het teken van een kleine bijdrage leveren aan mensen in veeleisende, onmogelijke en onzekere omstandigheden maar vooral in het teken van dankbaarheid.
Geschreven door onze vrijwilliger Maurits JC de Jong.
