Vanuit mijn werk in Den Haag rij ik richting Hendrik in Zoetermeer. Hij heeft een hoop spullen klaarstaan die ik dit weekend mee mag nemen naar Polen. Voornamelijk spullen voor huisdieren maar om de dierengeur te compenseren gaat er ook een doos shampoo mee. Samen laden we de auto zo vol mogelijk. Na een aantal keer dingen anders leggen gaat eindelijk de achterklep wel goed dicht.
Thuis koop ik nog wat dingen voor onderweg zoals flesjes water, snoep en candybars. Van Hendrik heb ik nog wat stikkers gehad dus ook die moeten nog even op de auto. De gang staat verder vol met spullen die de afgelopen dagen bij mij thuis afgegeven zijn door vrienden en bekenden. Met wat passen en meten en een voorstoel die helemaal vol gezet wordt lukt het om alles mee te nemen.
Vrijdag 25 juni
Na een korte nacht, deels door de spanning wat er gaat komen en deels door veel en heftige onweer rond ons huis, vertrek ik om iets voor half 6 met een volle accu aan de eerste rit van de dag naar de Supercharger in Bissendorf. Voor mij een onbekende Supercharger. Altijd even zoeken maar gelukkig snel gevonden en met nog 25% in de accu gaat de stekker erin. In de naastgelegen supermarkt koop ik wat vers fruit. Daarna ga ik bij de bakker ernaast even ontbijt en lunch broodjes scoren.
In de voorbespreking en in de documentatie werd de Supercharger Lehre aangegeven als ontmoetingsplaats. Dat zal dus de volgende stop worden.
Korte nacht
Bijna iedereen met een elektrische auto zal de vraag wel herkennen of het niet vervelend is dat je steeds moet wachten totdat de auto vol is, maar ook in dit geval is de auto alweer eerder klaar om door te gaan dan dat ik mijn boodschappen heb kunnen halen.In Lehre aangekomen merk ik dat de nacht toch wel wat kort was. Ik probeer mijn stoel in slaapstand te zetten zodat ik even mijn ogen dicht kan doen. Helaas is de auto zo volgeladen met spullen dat dat niet echt gaat. Dan maar het beste ervan maken. Na twee minuten word ik echter wakker van geklop op mijn raampje. Jeroen is gearriveerd en trakteert me op een dubbele espresso. Dat is een prima vervanger van de powernap.
Om half 11 zit er genoeg in de accu om door te gaan naar de Supercharger bij Berlijn. Door wat wegwerkzaamheden dreigen we met meer accu lading aan te komen dan nodig is. Het laatste stukje testen we dus even de acceleratie van de Tesla wat zorgt dat de accu goed leeg is als we aankomen bij Supercharger Blankenfelde. Hier staat Marianne ons al op te wachten en met z’n drieën lopen we naar het van de Valk hotel voor een lekkere lunch op het terras. Als we bij de auto terug zijn, zijn Hendrik en Eric inmiddels ook aangekomen. Zij gaan nu lunchen en wij vertrekken naar Polen.
Vlak voor de grens zijn helaas wederom wegwerkzaamheden en rijden we bijna een uur stapvoets. Maar na 3,5 uur in de auto komen we dan eindelijk aan in Poznań. Jeroen en Marianne zijn hier al veel vaker geweest dus ik rij dankbaar achter ze aan naar de opvanglocatie. Hier aangekomen laden we de spullen uit en daarna krijgen we een rondleiding.
Dit maakt wel even indruk, vooral de bovenverdieping met veldbedden, die ik alleen ken van het journaal als er weer eens mensen stranden op Schiphol, laten je wel beseffen hoe heftig dit moet zijn voor de Oekraïners die hierheen vluchten.
Inmiddels is het voor de auto en ons etenstijd dus we gaan naar de Supercharger in Poznań, auto aan de lader en wij naar het standaard Teslawensrit restaurant: Lars, Lars, Lars. Deze blijkt echter een midzomernacht feest te hebben dus hier kunnen we niet eten. Bij de buren kunnen we wel wat eten.
Inmiddels zijn Hendrik en Eric ook aangekomen in Poznań en als wij het eten bijna op hebben komen zij ook aan bij de Supercharger.
Kindvermaak
Ondanks dat ik inmiddels erg moe ben zit de dag er nog niet op. We “moeten” nog de kinderen vermaken. Het is rond de 30 graden dus we besluiten dat Marianne en Jeroen rechtstreeks naar de kids gaan. Ik rij naar een Lidl en koop daar een paar dozen ijsjes. De kids zijn zo blij om even te genieten van een ijsje en het spelletjes spelen op de “iPad” in de Tesla, dat de vermoeidheid bij mij weer helemaal weg is. Toch moeten we na ruim een uur afscheid gaan nemen en bij de poort worden we door de kids uitgebreid uitgezwaaid. In het hotel doen we nog een drankje en gaan dan lekker ons bed in.Na een heerlijk ontbijt rij ik nog even snel naar een Lidl vlakbij het hotel. Via whatsapp heb ik inmiddels doorgekregen dat ik twee kinderen, hun moeder, hun oma en een klein hondje mee mag nemen. Verse broodjes en donuts vallen hopelijk in de smaak bij hun.
Op de ophaalplek blijkt de slagboom niet open te gaan en als we aanbellen neemt niemand. We parkeren de auto’s dus maar aan de rand van de weg. Mijn gezin heeft wat vertraging dus we moeten nog even wachten met vertrekken. Als ze er zijn blijken ze veel bagage te hebben. Het is dus weer passen en meten maar uiteindelijk gaat alles in de S. Als je echter bedenkt dat dit alles is waar deze mensen het de komende tijd mee moeten redden is het eigenlijk maar bar weinig wat ze hebben voor 4 personen.
Helaas spreken ze maar zeer beperkt Engels. Ik was vooraf al gewaarschuwd dat het communiceren soms lastig is, maar toch had ik gehoopt om iets meer contact met ze te kunnen leggen.
Op de snelweg blijkt dat afgelopen nacht er bij de passagiers ook ingehakt heeft en ze vallen allemaal in slaap. Vlak voor de Supercharger bij Berlijn is een file ontstaan met veel vertraging. We nemen dus een afslag eerder en rijden over het platteland richting de van der Valk. Dit blijkt een goede zet want de auto’s, die ruim voor ons reden, komen aan op het moment dat wij alweer weggaan.
De volgende stukken en Superchargers (Irxleben en Lauenau) zijn zo saai dat ze geen eigen beschrijving verdienen dus we gaan snel door naar Emsbüren. Hier parkeren we de auto bij de Supercharger en gaan met alle gasten naar de McDonalds. Het kost even wat aandringen maar uiteindelijk wil iedereen wel wat uitkiezen op het grote scherm.
De kids genieten van de cheeseburger en Oma voert ondertussen onder tafel de hond ook McDonalds.
Om half 7 vertrekken we voor het allerlaatste stuk naar de Jaarbeurs. De hele dag hebben we mooi weer gehad maar helaas is het in Nederland grijs en krijgen we regelmatig een bak water over ons heen. Bij Apeldoorn nemen we afscheid van Jeroen, zijn passagiers worden hier overgenomen door een last-mile driver.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Jaarbeurs Utrecht
Als we om iets over acht bij de jaarbeurs aankomen is het gelukkig net droog zodat we de auto’s rustig uit kunnen pakken. Met de lift gaan we naar boven zodat onze passagiers zich in kunnen schrijven. Ondertussen pakken de rijders wat te drinken en zien we waar onze passagiers de komende nacht moeten slapen. Wederom de veldbedden. Alsof dit nog niet genoeg indruk maakt moet er (helaas) ook afscheid genomen worden van “mijn” gezin. Ik krijg dikke knuffels en een “thank you so much” van ze. Dat hakt er wel even in… Buiten nemen we, als rijders, afscheid van elkaar en onze tolk, Anetta. Totaal maar 2 dagen maar wat een indrukken en wat gaaf om gedaan te hebben.Geschreven door onze vrijwilliger Erik van Helden.
