Mijn broer Ad had al weleens gevraagd of ik niet eens mee wilde rijden en na zijn enthousiaste verhalen moest het er maar eens van komen. Op 1 juli waren er te weinig auto’s beschikbaar en Ad vroeg dan ook of ik en Bram, zijn schoonzoon, niet mee wilde rijden. Dus vrijdag 1 juli werd de eerste keer dat ik naar Poznan zou rijden samen met mijn broer Ad, Bram, Peter en Maurits om spullen te brengen en daar Oekraïense vluchtelingen op te halen.
Voorbereiding
Op vrijdag eerst mijn auto geladen met koffers, kussens, speelgoed en dekbedden. De auto waar Bram mee zou rijden heb ik in Gouda bij Robert-Jan geladen met rond de 250 kg aan shampoo, dus het rook wel lekker. De volgende ochtend om half 4 uit bed en half 5 was ik op de plaats waar Bram heen zou komen. Ad was eerder gevraagd een Oekraïens meisje in Nieuwegein op te halen en in Poznan af te zetten, daar haar zus in het ziekenhuis lag. Hij was iets eerder vertrokken en zou onderweg weer bij ons aansluiten. Wij hadden de live locatie delen aangezet zodat hij ons makkelijk weer kon vinden.
Rustig onderweg
Het eerste deel van de reis ging voorspoedig, maar voor de Poolse grens stond een kilometers lange file vrachtauto’s op de rechtse baan. Wij konden daar gelukkig langzaam rijdend langs. Later op de tolweg was een wegversmalling waar we ook een hele tijd stil gestaan hebben. Onderweg kregen we ook nog een aantal stort buien waardoor het zicht sterk minder was. In de files werd veel geappt, veel “zinnige” opmerkingen natuurlijk.
Uiteindelijk aangekomen in Poznan werd eerst het meisje bij het station afgezet en daarna de spullen afgeleverd bij de Caritas, waarna we naar het restaurant Lars, Lars, Lars gingen waar de auto’s opgeladen konden worden. Er waren maar 6 plaatsen en 4 lege plekken, Peter en Maurits kwamen iets later en in de tussentijd kwam er nog een vrouw de auto laden, maar zij ging eerst aan de verkeerde kant staan. Ad heeft haar erop gewezen dat het zo niet zou lukken. Peter en Maurits moesten dus even wachten, maar wat bleek, de eigenaar van het restaurant had zijn auto op een laadplaats staan zonder te laden terwijl er genoeg andere parkeerplaatsen waren. Maurits ging daarop naar de receptioniste en wilde de eigenaar spreken, maar het personeel durfde dat niet te vragen. Na veel aandringen liet de man later de auto door een personeelslid verzetten. Erg jammer dit. Later na het eten hebben we nog gezellig iets gedronken en op tijd naar bed gegaan.
Onderweg
Zaterdag: Om 5.30 word ik wakker, ik heb goed geslapen maar daarna lukt het niet meer, dus ben ik naar buiten gegaan, een rondje gelopen en om half 7 koffie genomen en ontbeten. We hadden te horen gekregen, dat de dame die met de lastdriver naar Joure gebracht zou worden met de trein pas om 9.10 zou arriveren. Het vertrek zou daardoor een uur later zijn dan gepland. De last driver liet weten dat het te laat zou worden en haakte af. Dat was wel een beetje voorbarig want later zou blijken dat we sneller in Nederland zouden zijn dan verwacht. Ad en Maurits spraken met ons af dat wij eerder zouden gaan rijden en dat zij ons in Blankenfelde weer zouden zien. Omdat mijn Tesla de kleinste Actieradius heeft moesten wij bij Ionity nog wat laden en waren Ad en Maurits toch nog eerder in Blankenfelde.
Het toeval wil dat we daar Marcel met zijn Oekraïns sprekende vrouw bij de lader tegenkwamen, hij had ook al een keer een rit naar Polen gedaan en ook zelf iemand in huis genomen. Hij woont in Emmen en niet echt in de buurt van Joure, maar vond het vanzelfsprekend dat hij de dame daarnaartoe zou brengen. Fijn dat dit ook geregeld was. Er volgde nog een foto met de hereniging met haar Vriend. Het laatste stuk naar de Jaarbeurs in Utrecht ging lekker, geen drukte op de weg. Met een voldaan gevoel kwamen we bij het parkeerterrein van de opvang aan. Wij werden verwacht, dachten wij, want de slagboom stond al omhoog zodat wij naar binnen konden rijden. Maar wat was dat: Er liep daar een grote hond, oh nee het was de “baas” van het parkeerterrein. Hij blafte op afstand al, hij dacht dat wij honden waren. Hij riep: Eruit, Eruit nu, Eruit jullie moeten terug en een kaartje trekken. Wij: maar meneer Hij: niks meneer, jullie moeten terug en een kaartje trekken. Wij: Dat doen we dus niet, we zijn bijna klaar met uitladen en we willen naar huis. Hij: Ik ga jullie weg laten slepen, ik ga de politie bellen, ik ga de slagboom op slot doen en dat deed hij. Op dat moment kwamen er mensen van de opvang die zowaar met hem konden praten en na 10 minuten was het slot van de slagboom af en omhoog. Hij kon dus wel naar mensen luisteren. Ik vond het wel heel slechte reclame voor onze passagiers om gelijk al zo een persoon tegen te komen.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Nederland
Nadat we nog even in het aanmeldcentrum hebben gevraagd of alles goed was en afscheid hebben genomen van de passagiers zijn we naar huis gereden. 2000 km rijden in 2 dagen is best zwaar, maar ik had het niet willen missen. Geschreven door onze vrijwilliger Frans van Winden
