“We komen één driver te kort, heb jij tijd om mee te gaan naar Polen om Oekraïense vluchtelingen op te halen?”, vroeg mijn buurman mij op woensdagavond. Die vrijdag zouden we al vertrekken. Ik heb (helaas) geen Tesla en had al allemaal weekendplannen, maar wist meteen: dit ga ik doen. Ik kon een Tesla van de buurman lenen en cancelde alle afspraken. Natuurlijk wil ik mee.
Voor het eerst een Tesla
Deze rit, van Zoetermeer naar Poznań, was de eerste keer dat ik met een Tesla reed. Vrijdagochtend kreeg ik nog even snel een lesje hoe-rijd-ik-een-Tesla-3 van de buurman en daarna gingen we, achter elkaar aan, op weg. De auto vol met reiskoffers, kinderspeelgoed en andere spullen voor vluchtelingen in Poznań. Al snel merkte ik: nou, dit gaat wel lekker. Rijden ging zo anders dan ik gewend ben. Op vakanties is het vaak ‘tank vol en gaan’, maar nu gebruikte ik die rustmomenten voor het eerst waarvoor ze bedoeld waren: om te rusten. Terwijl de auto aan de Supercharger stond, dronk ik met de buurman een bak koffie.
Ophalen
Zaterdagochtend stonden we bij het station, met acht Tesla’s op een rij, klaar om de Oekraïners op te halen. Dat aanzicht alleen al was indrukwekkend. Dat kwam wel even binnen - kippenvel had ik ervan. Samen brachten we 28 Oekraïners en één hond naar Nederland. De organisatie van Tesla wensrit zorgde voor een goede auto-indeling en (meer dan) genoeg eten en drinken voor onderweg. Vooraf vroegen mensen me of ik het niet spannend of gevaarlijk vond om daarheen te gaan, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld.In mijn auto reisden een man van begin 40 en een stel van een jaar of 26, 27 mee. Ze spraken niet alle drie even goed Engels maar met handen en voeten werd me ook wel duidelijk in welke situatie ze de afgelopen maanden hebben geleefd. Een van hen vertelde over invallen door het Russische leger waarbij ook huisdieren meteen werden neergeschoten. En over zwarte en witte zwanen die bij wijze van dreigement dood langs de straten werden gelegd. Bovendien hadden ze alle drie geldzorgen en was bij het instappen hun eerste vraag: “Wordt mijn Poolse bankrekening geaccepteerd in Nederland? Weet jij dat?”. Dat wist ik niet - maar gelukkig worden ze daar in Nederland goed bij geholpen.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Afscheid
Die zaterdagavond bracht ik ze na een lange reis bij de Jaarbeurs in Utrecht, waar we afscheid namen. Gek was het wel, om ze daar zo met een paar tassen achter te laten. Ze waren hartstikke dankbaar en blij om eindelijk weg te zijn uit Poznan waar ze al weken, soms maanden hebben gewacht op toekomstperspectief. Of vooral: op een plek waar ze geld kunnen verdienen voor familie die ze achter hebben moeten laten in Oekraïne.Hendrik en passagiers
Lunch time
Eenmaal terug in Zoetermeer parkeerde ik de Tesla weer bij de buurman voor de deur. Vlak voor we terug in Nederland waren ontdekte ik ook eindelijk hoe ik de ruitenwissers uit moest zetten. Eenmaal thuis was ik er nog helemaal stil van en sprak ik met mijn vrouw af: komende tijd houden we de agenda een beetje leeg. Dan kan ik meteen instappen en gaan. Je gunt het die mensen zo.
Geschreven door onze vrijwilliger Nick Bes.
