Voor mij was dit weekend de tweede rit naar Poznań. Ook deze keer eentje om nooit meer te vergeten. Het blijft een enorme indruk geven wat je doet, wat je ziet en wat je hoort. Door de reisverslagen krijg je wel indrukken mee maar als je dit zelf meemaakt is dat toch wel een iets ander gevoel. Mijn vrienden, buren, kennissen en connecties weer gevraagd iets bij te dragen aan spullen waar behoefte aan is, aan geld en aan spullen die gewoon enorm leuk zijn om als luxe te mogen uitdelen. In mijn geval snoep. Veel! De vorige reis (rit 9) had ik van de lokale buurtsuper (Plus de Greef Almere) een bananendoos vol uitdeelzakjes snoep gesponsord gekregen. In Poznań heb ik dat mogen uitdelen in zowel de opvanglocatie aan het station als bij het kindervermaak in de avond. Dit keer wilde een vriendin dit sponseren. Ik had een enorme hoeveelheid blije gezichtjes gezien en me voorgenomen altijd met snoep, veel, die kant op te gaan. Dus ook dit weekend weer volop blije kinderen. Maar ook de ouders, de militaire beveiliging en de medewerkers van de opvang kwamen halen.
Voorbereiding
Dit weekend was er een evenement in Poznań. Pyrkon 2022. Een film en fantasiefestival. Daardoor waren de hotels of volgeboekt of dusdanig in prijs gestegen dat we eenmalig zijn uitgeweken naar een hotel in Opalenica, zo’n 45km van Poznań. Daardoor waren we zoveel extra tijd kwijt aan heen en weer rijden dat we dit weekend niet konden gaan shoppen voor Caritas. Daarvoor in de plaats hebben Christiane en ik het budget van deze week mogen spenderen aan speelgoed wat we vooraf hebben ingeslagen in Nederland en Duitsland. Met een kofferbak vol speelgoed, en een achterbank en frunk vol andere gedoneerde spullen als shampoo, maandverband, tandpasta, hondenvoer, babyvoeding etc. ben ik donderdagochtend eerst naar Nijverdal gereden om bij ons lid Annemieke nog meer voeding, speelgoed en verband op te pikken.
Rustig onderweg
Met mijn reismaatje Yvonne (van de Ad-Blue) afgesproken om weer een hotel te nemen op de heenweg. Ik rijd net als Yvonne graag op een rustig tempo de heenweg zodat we uitgerust en vol energie de lange rit terug kunnen maken. We hebben elkaar getroffen op de lader in Emsburen, net over de grens en zijn met rustig tempo naar Braunschweig (Lehre) gereden. Nog gezellig samen geladen, gegeten en elk ons eigen hotel opgezocht. In Lehre tijdens de aankomst kwamen we nog een team concullega’s tegen voor een gezellig praatje. Na een lekker ontbijt de volgende ochtend naar Opalenica gereden waar we mochten laden bij het hotel. Het bestuur had overleg met hen gehad en er zouden 2 ‘rode’ 11kw laadpunten zijn. Eenmaal daar aangekomen bleek van ‘rode-stekker-standaardisatie’ helaas geen sprake. Onze (originele) rode Tesla stekker bleek 2mm breder dan die van de lader. Dus met de thuisladers via een normaal stopcontact dan maar langzaam laden zodat we na het eten in ieder geval naar de Supercharger in Poznań zouden komen.Het hotel was zeer mooi; het leek wel een resort. Mooie kamers, zwembaden met palmbomen en goed avondeten voor een mooie lage prijs. Tijdens het eten kwam ik in gesprek met een Oekraïense man die met Ad meereed van NL naar Poznań. Ik was best onder de indruk van dit verhaal. De man miste zijn thuis en kon niet aarden in Nederland. Hij vertelde voluit. Ik was er stil van. Na het eten zijn we gaan laden en zijn de 5 auto’s gesplitst voor een avondje kindervermaak. We hadden voor vertrek nog zo’n 30 tasjes met speelgoed en snoep klaargemaakt maar die zijn we in het heetst van de strijd vergeten uit te delen bij de opvanglocaties. Die gaan volgende keer weer mee. Iedereen heeft het op enig moment tijdens het weekend altijd over: “Ik heb weer nieuwe banden”. Maar het moment dat we bij de kinderavond aankomen zijn we dat weer vergeten en trekken we (veilig) hard op om de lach op hun gezicht te krijgen. En ook dit keer wilde de mama’s en beveiliging dit ook ervaren.
Laden
Moe, maar zeer voldaan, terug naar het hotel voor de nacht. Een ‘macarena’ aan kabels liepen over het gras om alle 5 de auto’s de voorzien van ‘langzaam stroom’. Helaas werden er bij 2 auto’s de stekkers losgehaald en moesten we iets langer dan gepland op de Supercharger alvorens we de passagiers konden ophalen bij het station in Poznań. Aldaar aangekomen heeft Anetta de boel weer goed verdeeld en konden we de terugreis beginnen.Ik had dit keer een wat timide gezin. Een vader en moeder met 3 tieners. Pa ging bij Ad in de auto, de rest bij mij. Vader was niet blij, angstig zelfs en voorzichtig. De dag ervoor waren er bommen naast zijn huis terechtgekomen. Hij liet mij de bomscherf zien die door zijn dak was gekomen. Verder was het gezin angstig wat Nederland zou brengen voor ze. Moeizaam (totaal geen woord Engels) via Translate zoveel als mogelijk iedereen voorzien van informatie. Een enkele koffie of water onderweg was het enige dat ze aannamen. Op het laatst van de rit en zeker bij het afscheid bij de Jaarbeurs in Utrecht bleek het gezin enigszins ontdooit. Ineens kwam er een waterval aan verhalen en dankbaarheid. Terwijl ze onderweg maar nee bleven zeggen tegen alles wat we aanboden aan eten en drinken. Uiteindelijk namen ze gelukkig wel wat aan.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Nederland
Moe, maar zeer voldaan de laatste lader van dit weekend gepakt en naar huis gereden. Ik ga de ervaring van dit weekend de komende dagen verwerken en een plek zoeken in mijn agenda voor de volgende rit! Geschreven door onze vrijwilliger Ruud van der Linden. Redactie: Een van de rijders was te moe om de terugrit af te kunnen maken en daarom heeft de Stichting besloten de rijder leeg terug te laten rijden en onderweg een slaapstop te laten maken. De volgende dag is een auto vertrokken om de achtergebleven passagiers op te halen en naar Nederland te brengen.