Al weken zien we in de media wat er in Oekraïne gebeurt.
Schokkend en het is niet of nauwelijks voor te stellen, behalve misschien voor de steeds kleiner wordende groep die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt of betrokken was bij latere oorlogen.
Je weet natuurlijk dat het heel erg is, maar het komt toch hard binnen als je dan zelf voor het vluchtelingen opvangcentrum (Shelter) staat na de heenreis vanuit ons veilige Nederland naar Poznan in Polen.
Binnen zie je een enorm aantal mensen voor wie deze opvang op dit moment hun enige mogelijkheid is.
Buiten is het koud.
Voorbereiding
Voor het vertrek uit Nederland heb ik mijn auto vol mogen laden met hulpgoederen die, aan de hand van een door het opvangcentrum gegeven lijst, waren ingezameld.
Samen met lokale vrijwilligers die al hun tijd in het opvangcentrum steken laden we de spullen uit de zes auto’s van onze groep (van dit weekend).
De spullen zullen goed van pas komen!
Terugreis
De volgende ochtend weer naar het opvangcentrum en daar staat de groep klaar die met ons mee zal reizen naar Nederland. Ik word voorgesteld aan mijn passagiers. Een Oma, haar dochter met haar twee kleine meisjes.Drie generaties gedwongen weg van huis en haard en de mannen, die ze juist nu zo hard nodig hebben, mogen er niet bij zijn.
Die moeten het land verdedigen. Wat noodzakelijke en tijd vragende formaliteiten met papieren verder konden we instappen en aan de reis beginnen. Mijn passagiers spraken geen enkele vreemde taal maar gelukkig hadden ze elkaar.
Na het verlaten van Poznan kwamen we op de autosnelweg richting Berlijn. Eigenlijk al na een minuut of tien zag ik dat ze alle vier in slaap waren gevallen. Het zal verschil gemaakt hebben voor hen, van de drukte en de herrie in het opvangcentrum naar het lichte zoemen van de auto. Het zonnetje op de auto was de spreekwoordelijke kers in de appelmoes 🙂
Ik bedacht me dat de bagage die nu achter in mijn auto lag op dat moment alles was wat zij nog bezitten. En dan te bedenken dat zij een paar weken geleden nog een normaal leven hadden, zoals wij, met een eigen huis, werk, vertrouwde omgeving en eigen spulletjes. Dat is nu alles weg en bij de weinige spullen zag ik twee knuffels van de meisjes.
Paar keer slikken en verder.
Laden
De eerste stop was bij Van der Valk bij Berlijn. Inmiddels een vast punt, want daar heeft Tesla een Supercharger station met 8 laadplekken gezet en konden de auto’s bijladen voor het volgende deel. Het personeel daar is al goed ingespeeld op de situatie en zette snel een eenvoudige maaltijd klaar waarna we de reis vervolgden. Na nog een tweetal korte stops reden we begin van de avond Nederland binnen. Op dat moment realiseer je je in wat een mooi land we wonen, ondanks alle binnenlandse sores.Bij de passagiers was op dat moment een zekere opluchting te zien want nu zou het niet meer zo lang duren. En inderdaad. Bij Apeldoorn splitste de groep zich om de families naar de “eind” bestemmingen, verspreid over Nederland, te brengen.
Het is voor ons rijders heel motiverend dat Tesla alle “brandstof”, dus alle laadsessies aan de Tesla Superchargers, voor haar rekening neemt. Aangezien er nu elk weekend Tesla’s pendelen met Poznan is dat een heel welkom gebaar. En dit geldt trouwens in de gehele EU, zodat elke Tesla die wordt ingezet om hulpgoederen ten brengen en/of Oekraïners naar een veilige plek te rijden dat doen op kosten van Tesla. Die Superchargers maakten het voor mij bovendien mogelijk om op vrijdagmorgen (heel vroeg) te vertrekken en alweer in de loop van zaterdagavond thuis te zijn.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Nederland
Mijn complimenten aan de organisatie die het voor elkaar hebben gekregen om een soort van “luchtbrug” te realiseren zodat er de komende tijd nog veel Oekraïners deze kant op kunnen komen.Ik hoop zeker nog een paar keer van de partij te mogen zijn.Geschreven door vrijwilliger Hans Noordsij.
