Iedere week schrijven we met elkaar een verslagje op dit blog en dit keer valt de eer mij ten deel. Het is alweer mijn 2e rit en de 7e rit voor de organisatie en dat merk je: We weten als groep steeds beter onze weg te vinden naar de verschillende hulpinstanties in Polen en Nederland en organisaties zoals Hello Fresh vinden hun weg naar ons met donaties in materiële en financiële zin. Ik schreef het al eerder: In het begin is het even wennen aan elkaar maar al snel blijkt het hart als grote gemene deler de aanjager van een gemoedelijke en goed geoliede samenwerking.
Oorlog
Voor mij voelt een tripje naar Polen als een uitstapje, onderweg ontmoet ik bekenden en maak ik nieuwe vrienden, terwijl ik de kilometers inhaal die ik dankzij COVID niet meer maak voor mijn werk. De onzekerheid voor ons als groep zit ‘m erin dat je nooit weet wie je kunt helpen of hoe: In een oorlog is er geen tijd voor goed doordachte planningen of rationele besluiten, die onzekerheid vindt z’n weg naar de buurlanden die de overgrote stroom vluchtelingen maar nauwelijks aankunnen. Mede om die reden brengen we onze hulpgoederen naar Polen en halen we daar vluchtelingen op zodat zij weer nieuwe vluchtelingen kunnen opvangen.
Hulpgoederen
Ook deze week waren we qua hulpgoederen weer goed bedeeld met koffers, babyvoeding, waterkokers en eten. Met de donaties gingen we winkelen in een nabije supermarkt. De hulporganisatie had haar huiswerk gedaan, alle benodigdheden waren vooraf al bekend en zo leverde de donatie 8 winkelwagens op vol met oploskoffie, thee, melk en sap waarvan we zeker weten dat dit ten goede komt aan de vluchtelingen. We zijn inmiddels een graag geziene gast en de dankbetuigingen zijn even hartverwarmend als dat de persoonlijke verhalen hartverscheurend zijn. Het nieuws op afstand wordt pijnlijk voelbaar als de mensen het je zelf vertellen en dat is emotioneel, ook voor ons als groep.Na een hapje eten met de groep is er ook tijd voor plezier: Met de Tesla’s rondjes rijden en muziek draaien op het terrein rond de opvang levert veel gegil en gedans op bij de kinderen en dus ook blije gezichten bij ons. Om 22:00 uur houden we het (na een onvrijwillige toespraak van de politie) voor gezien om met voldoende slaap de volgende ochtend te vertrekken.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Verzamelen
Om 8.00 uur verzamelen we ons op het terrein en verdelen we de (veelal) gezinnen over de auto’s. Een rit met mensen die je taal niet spreken is in beginsel wat ongemakkelijk. De vertaaltools dwingen geduld af in het voeren van een gesprek en de vluchtelingen zijn er allemaal anders aan toe. Op hun meest prangende vraag (“Where are we going?”) moeten we vaak het antwoord schuldig blijven omdat we tot een half uur voor vertrek nooit zeker weten wie er meerijdt en we dus pas onderweg verblijfsplaatsen kunnen zoeken. Tijdens de rit komen de meeste gezinnen tot rust en wordt er veel geslapen.Voor “mijn” gezin lukt het niet om direct een verblijfsplaats te vinden maar ze hebben familie in Eindhoven en op hun verzoek breng ik daar hun koffers naartoe voordat ik ze naar de opvanglocatie breng. Het is een emotioneel weerzien voor ze en ik ben blij dat ik de omweg heb gemaakt. Ik word binnen uitgenodigd voor een kop koffie, een welkom aanbod want we zijn al 12 uur onderweg en ik moet nog een stuk naar Limburg. Als ik mijn gezin bij de opvang afzet zijn ze enigszins nerveus over wat er komen gaat maar worden ze snel gerustgesteld door een andere medereiziger uit de groep die al eerder was aangekomen. Ik krijg een dikke knuffel van het hele gezin, onhandig vertaalde dankwoorden van een app en de verplichting om een berichtje te sturen als ik ook veilig thuis ben. Meer heb ik niet nodig. Tot de volgende keer. Het verslag is deze week geschreven door onze vrijwilliger Sander van Loosbroek.
