Een wat doe jij dit weekend?” las ik op Linkedin, www.teslawensrit.nl. Eindelijk iets om de stoom uit mijn oren om te zetten in daden dacht ik. De onmacht en woede hoe we aanschouwen dat een land en een bevolking vernietigd wordt waar we staan bij te kijken...
Mensen helpen doe je, zo ben ik ook opgevoed. Niet twijfelen, maar doen. De grootste held in mijn leven, mijn opa, deed dat ook in de tweede wereldoorlog, (geboren op 11-11-11 om 10:11 😉 geen grap) vertelde wel eens, het was normaal wat we deden. In de beginjaren van de oorlog trok ie 2 joodse meisjes uit een overval vrachtwagen en kwam er mee thuis, eentje voor en eentje achter op de fiets. “Vrouw, we hebben twee kinderen erbij”, Oma was de baas in huis, maar als hij duidelijk sprak gebeurde het ook. Beide meisjes zijn de gehele oorlog daar gebleven. En samen met zijn buurman, gesneuvelde piloten helpen ontsnappen door de kreekjes en dijken in Zeeland. Onderduikers verstoppen boven de paarden in het hooi, waar ze een dode bunzing ophingen, zodat de stank zo erg was dat geen bezetter die stal in wilde, en die onderduiker in de ochtend vroeg of overgave niet een beter plan was. Zijn uitspraak was “als je andere mensen kan helpen die dat nodig hebben, dan doe je dat jongen”. Zo hoor ik ook hier iedereen praten, we doen en we helpen, we denken goed na, maar twijfelen niet. Dat zie ik bij iedereen.
Voorbereiding
Zo reed ik donderdagmiddag naar Duitsland voor een overnachting en op vrijdagochtend door naar Poznan in Polen. Auto niet vol genoeg naar mijn zin, maar al veel knuffels, lego, kleurstiften etc. gekocht. Tot mijn ergernis kreeg ik bij veel winkels te horen “dat gaat via hoofdkantoor” of “nee hebben al aan 555 gegeven”. Geweldig natuurlijk, maar mijn auto wil ik vol hebben. 555 heb ik helaas nog niet gezien in Poznan. We krijgen her en der wat spulletjes en met een praatje bij de kaasboer loop ik weg met een volledige kaas van 12 kg. 🙂
Rustig onderweg
We komen aan in Polen en gaan meteen lossen bij de opvang. Dacht dat ik alles wel gezien had ik mijn leven, nou nee. De NOS laat een mooi plaatje zien voor de tere zieltjes, de echte beelden op mijn netvlies maken grote impact. We laden uit en de kaas is gelijk bij een vrijwilligster, die er mee juicht, zo blij mee. De twee grote zakken met knuffels gaan apart, de Lego en stiften etc. mag ik naar de speelhoek brengen samen met Oskar. Bam, dit komt even binnen als ik de hal in loop. Kids die gaan dansen, want er is LEGO! “LEGO”, hoor ik kinderen naar elkaar roepen en van overal komen kinderen aanrennen. 7 dozen en 3 opbergdozen. “Krent” denk ik bij mezelf, “waarom maar 7 dozen meegenomen?” Maar ik had ook staan denken: “Lego is duur, wat kan ik meer kopen voor dat geld?” (Nieuwe missie is dus lego scoren op marktplaats)Stiften, kleurpapier, alles is feest bij de kids en de begeleiders. Grote hal met strak geregelde zaken, medische post, vaccinatie, registratie, psycholoog. Polen doet het echt goed. [punt] Veel vrijwilligers, politie en militairen. Oskar onze vriend, de regel-Pool, ( ) doet geweldig werk. We verplaatsen na het lossen de auto naar een andere locatie waar steeds meer Teslawensrit Tesla’s aankomen. We zetten de auto’s open, kinderen krijgen binnen hun schoenen aan en klimmen in de auto’s. Stereo gaat op standje 11 en zelfs die norse Poolse politieman staat breed te grijnzen. Kids hebben binnen no time Buggy racing gevonden en spelen spelletjes. Joch van jaar of 10 vraagt netjes of hij mag racen, “ja hoor”. Zet hem achter stuur, stoel iets hoger en draaien aan het stuur. Grote glimlach en hij vraagt of hij de gordel ook om mag, want dat maakt nog echter… “tuurlijk”… terwijl ik dit verslag tik zie ik op TV de F1, Max valt uit, kak! Maar mijn wereldkampioen zat toch mooi achter stuur van mijn auto, buggy te racen en hard mee te gillen met geluid. Er kwam een oude kapotte tablet uit zijn rugzakje, kapot display, maar of ik een foto wilde maken? “Tuurlijk doen we dat”, de glimlach was een WK F1 overwinning waard.
Tegen de avond komen er nieuwe vrijwilligers die na hun normale baan helpen in de opvang. We gaan met Eric en Eric (zo handig als je roept, je hebt alle aandacht ineens). Olya, spreekt vloeiend Engels is onze vrijwilligster. Ze doet de boodschappen, pakt potten jam. Ik vraag haar: “Hoe lang doe je hier mee?” “2 dagen” antwoord Olya. Ik zet de 2 potten terug en pak 2 trays van 8 potten. Moet haar even leren dat ze moet denken dat ze gratis boodschappen mag doen, loterij gewonnen idee. Ze knikt en zegt dat ze snapt, veegt een traan weg en bedankt me weer. Hup, kom boodschappen doen we samen, we gaan weg met 3 Tesla’s vol met eten.
Laden
Moe, maar zeer voldaan, terug naar het hotel voor de nacht. Een ‘macarena’ aan kabels liepen over het gras om alle 5 de auto’s de voorzien van ‘langzaam stroom’. Helaas werden er bij 2 auto’s de stekkers losgehaald en moesten we iets langer dan gepland op de Supercharger alvorens we de passagiers konden ophalen bij het station in Poznań. Aldaar aangekomen heeft Anetta de boel weer goed verdeeld en konden we de terugreis beginnen.Op zaterdagochtend stellen we alle auto’s op in een rij en gaat de ‘big lady boss’, de baas zoals ik haar noem, alles regelen. “Vooral niet mee gaan bemoeien!”, zegt iemand. Ik krijg een moeder met twee kinderen in de auto, een jongen van 8 en een meisje van 12. Help ze met inladen met de weinige spullen die ze hebben. Ik loop ondertussen knuffels van apen en beren uit te delen, verdeeld over de auto’s aan de kinderen. Ze vinden gretig aftrek, veilige knuffel voor onderweg. Moeders zeggen zachtjes “thank you” of in Oekraïens of Pools een bedankje. We vertrekken en rijden in kleine groepjes van 2-4 auto’s. We hebben via de portofoons contact met elkaar. Gaan van supercharger naar supercharger met een Ionity tussendoor. We hebben alle weersomstandigheden gehad onderweg: natte sneeuw, veel regen, zon, hagel en een spekgladde weg. We reden supercharger Blankenfelde traditioneel weer voorbij lol.
In de auto hoor ik dat de jongen al paar dagen niet gegeten heeft en weinig drinkt. Alarmbellen gaan bij mij af! Zet mijn hulplijn thuis aan met het verzoek om mee te denken. Mijn hoofd maakt overuren, lief joch, mijn nieuwe kleine vriend, hoe gaan we dit aanpakken?… Ik voer overleg met mijn collega rijders en ga rustiger rijden. Bij de tussenstop vraag ik hulp van onze tolk(en), zij spreekt de taal en ik vraag of ze mee wil helpen met doorpakken. Appelsap half met water mengen en proberen krijg ik vanaf thuis door. Ik ga gelijk appelsap kopen en mixen. We krijgen met wat zacht aandringen bij de moeder toch voor elkaar dat hij wat probeert te drinken. Hij durft niet, maar een half flesje gaat erin en blijft erin. We staan allemaal een dansje te maken en te klappen voor hem. Er komt een glimlach, pff hartslag weer iets normaal ;). We rijden verder en gaan eten tegen de avond. Ik krijg door dat ze honger hebben, mooi, nou burger wil hij wel met frietjes, gaan we regelen. Frietjes gaan er goed in (zout)… mijn hart maakt voorzichtig een dansje. Samen met de tolk aan de slag blijven, gaat lukken, maar helaas buiten weer mis..
We rijden weer verder van supercharger naar supercharger, waarbij tijdens het laden de frunk (motorklep bij een Tesla) opengaat en er van alles ligt, chocolade, chips, drinken, fruit, van alles. Soort lopend buffet met snacks en eten. Wim deelt NL-simkaarten uit aan vluchtelingen zodat ze in NL kunnen blijven communiceren met hun “thuisfront”. Tijdens het rijden belt moeder geregeld met haar man. Versta er geen woord van, maar hoor veel emotie en tranen. De oorlog staat in hun ogen, dof, standje overleven. “Nee”, hoor je steeds. Ze hoeft niets, nee want mensen voelen zich schuldig om iets aan te nemen. (Les is gewoon geven zonder vragen) 😉
Aangekomen tegen 2300 uur bij een lief gastgezin staat daar alles klaar. De Oekraïense vlag hangt al buiten. Grote mooie kamer en een ruim huis. Hun eigen dochter ligt te slapen op de bank onder een dekentje, want ze wilde zo graag wakker proberen te blijven om de familie welkom te heten. De kat gaat gelijk vriendjes maken met het meisje, ze zijn op, kapot, maar veilig. Ik spreek wat tips en zaken door met gastgezin en geef relevante details door. Spreek af dat we max 24 uur aankijken hoe gaat met de jongen en anders dat ze naar de huisarts gaan als eerste maandagochtend. Wij regelen een tolk zeg ik toe. Ik rij weg, alleen in de auto, binnendoor naar een snelweg die me thuisbrengt. In mijn eigen bubbel denk ik na, wat is dit heftig! Bij de supercharger Zaltbommel sta ik alleen, ruim de auto op. Schiet op met laden, ik wil gaan slapen, naar huis, waar onze herder al 2 dagen naar de deur aan staren is waar ik blijf. Het is stil buiten, maar niet in mijn hoofd. Dankbaar dat ik mag helpen.
Vrouwen
Kinderen
Mannen
Dieren
Nederland
Ik ging kort houden met het verslag en dat is wel gelukt *kuch*, 😉Maar ik wil afsluiten met een podium nu Max er niet op staat. Wim, Robert-jan, Monique en Virginia, wat staat er een mooie organisatie waar je U tegen zegt, van muntjes voor de toilet, simkaarten, van porto’s tot belettering op de auto. Overal is aan gedacht.
Dit initiatief wat zo professioneel draait als een geoliede machine, dit verdient een prijs. Vi, voor mij ben je hier de baas, maar ook een echte Baas! Bitchy staat er op haar profielfoto. Ze zit in haar auto continue te bellen met een Excel sheet op schoot en weet tegen dat wij de laatste tussenstop hebben alles perfect te regelen, alle mensen onderdak! (15 vrouwen, 11 kinderen, 2 mannen, 3 honden en een kat). (En al meer dan 240 mensen totaal!) Diepe buiging hoe jullie voor elkaar krijgen om die mensen tussen wegrijden en einde middag allemaal goed onderdak voor te vinden. Jullie noemen het de rit van je leven, dit is de rit van leven mogen geven. Nieuwe kansen en toekomst voor die mensen.
Wie dit leest: Help ons helpen, doneer a.u.b. Het gaat direct heen waar het nodig is.
(En nu douchen, want onder de douche vallen mijn tranen niet zo op.)
Geschreven door vrijwilliger Peter Pijpeling.
