Als snel stond er een menigte van 31 personen, met soms alleen een handtas, te wachten tot ze konden vertrekken. In deze menigte waren met name vrouwen en kinderen. De jongste passagier was 2 jaar oud. Mark is zijn naam. De lieveling van iedereen. Ondeugend en zo onschuldig. Gelukkig heeft hij niet zoveel meegekregen van de situatie thuis. Maar er liepen ook oudere kinderen tussen. Die zijn getekend voor het leven, net zoals hun ouders. We probeerde iedereen bij elkaar in de auto’s te voorzien van een plekje. Dit ging niet even makkelijk, maar iedereen wilde daar weg! Eerst leek het alsof we te veel mensen hadden voor de plekken. Je ziet direct de paniek in de ogen. Gelukkig was dit een misverstand. Na een goed uitleg, met hulp van onze pamflet en 1 van onze passagiers, wie kon vertalen van Engels naar het Oekraïens, wisten we iedereen te plaatsen. Toen iedereen een plekje had gevonden in de auto’s kon de rit beginnen. De eerste kilometers merk je dat men het niet kan geloven, er is een zucht van verlichting duidelijk te merken, zelfs als je niet in de auto zit is het duidelijk af te lezen van hun gezicht. Er heerst een luidrustige stilte. Je hebt tenslotte geen idee wat ze gezien, gevoeld of gehoord hadden. Ook hier hielp muziek ons enorm. Muziek is de taal die iedereen spreekt. Gelukkig hadden sommige ook Google Translate in de auto aanwezig zodat er toch, al is het maar minimaal, een gesprek gevoerd kon worden.

Al snel weet je veel van elkaar. Foto’s van familie en de prachtige steden kregen we te zien. Sommige bleven lekker met de muziek bezig. Ja als 1 van de kinderen een telefoon krijgt, dan ben je aan ze overgeleverd. De muziek ging van prachtig rustig naar heftige herrie. Maar ja, zo leer je iemand wel een beetje kennen. Al snel kwamen bij de meeste het gesprek op gang en kon er zelfs een beetje gelachen worden. Maar het lachen werd soms snel verwisseld voor tranen. Er kwam net een bericht binnen dat de woonplaats van sommige gebombardeerd en beschoten werd. De video’s werden al snel verspreid via het internet. Wat een verschrikkelijk beeld is dit. De kilometers werden gevuld met verhalen, tranen en lachen. Een hele bijzondere ervaring. Het is wel duidelijk, dit is niet gewoon een rit van A naar B. Je bent chauffeur van de rit van hun leven, de rit naar veiligheid en vrede. Dit is een hele grote taak met een nog grotere verantwoordelijkheid die niet zomaar uitgevoerd kan worden.

De tijd liep al tegen de avond en iedereen begon uit te kijken naar het diner. Bij de Supercharger in Lauenau hebben we met de hele groep gegeten. Dit als afsluiting van een hele bijzondere reis.
Met een paar korte tussenstops zijn de passagiers allemaal veilig bij hun nieuwe thuis aangekomen en zijn alle bestuurders veilig thuisgekomen. Iedereen was vermoeid maar wel enorm voldaan. We hebben 34 mensen en 1 kat uit de oorlog, uit de kou en uit de soms drukke plekken gehaald en ze naar een warm, veilig onderkomen gebracht. Bij het afscheid bleven de tranen maar komen. Dit kan toch niemand zich voorstellen.