Zaterdagochtend om 7 uur aan het ontbijt, om kwart over 7 rij ik naar de kleine opvanglocatie om Leonid op te halen. Hij staat al buiten te wachten en is dolblij om mij te zien, ik krijg meteen een knuffel als ik uitstap. We moeten op de politie wachten, dat duurt even maar als ze er zijn kunnen ze mijn identiteit en auto controleren, ik kan natuurlijk niet zomaar vluchtelingen meenemen. We rijden naar de centrale opvanglocatie waar de andere rijders zijn. Tot verdriet van Leonid moeten we afscheid van elkaar nemen, hij zal met een andere rijder en auto naar Nederland meerijden, ik krijg namelijk een gezin van 4 personen mee, vader, moeder, dochter 15 en zoon 16. Keurig gezin uit Donetsk. Vader en moeder waren op vakantie met hun dochter in Egypte toen de oorlog uitbrak, ze hebben hun vakantie direct afgebroken. Hun zoon moest in z’n eentje alle spullen bijenkaar pakken die hij mee kon nemen en drie dagen reizen naar Polen voordat hij weer verenigd was met zijn ouders en zusje, zo’n 2000 km verderop). Ze hebben 6 weken in een kerkelijke opvang gezeten, gelukkig niet in zo'n sporthal… We laden al hun bezittingen in; dat zijn de spullen die ze mee op vakantie hadden en wat hun zoon heeft mee kunnen nemen uit Oekraïne. Als alles ingeladen gaan we met het laatste groepje van drie auto’s rijden.

In de loop van de ochtend komt het gesprek langzaam op gang via de vertaal-app, het is uiteraard onwijs spannend waar ze nu weer naartoe gaan. We komen op muziek en zoeken om en om nummers op Spotify, muziek blijft natuurlijk een universeel communicatiemedium. Rond 13u hebben we de eerste stop net onder Berlijn, om de auto’s op te laden. Ik zie Leonid die op het punt staat om in te stappen, hij komt met open armen op me afrennen en we geven elkaar een stevige knuffel, wow dat doet wel even wat met je! We nemen afscheid en gaan daarna lunchen in het hotel bij de laadplek. We krijgen te horen dat er woonruimte is gevonden voor het gezin dat met mij meerijdt; een stacaravan voor hen alleen bij een boer op het erf, dat is goed nieuws! Er is nog een tweede stacaravan waar sinds kort een echtpaar in zit met hun dochter, die Nederlands spreekt, dat gaat ook helpen.

In de loop van de verdere middag en avond is er steeds meer contact, maken we grapjes over en weer, er worden er wat verhalen gedeeld. Het zijn hele fijne, veerkrachtige mensen, die vooruit willen en er het beste van willen maken. Ze willen zo snel mogelijk gaan werken en de kinderen willen graag naar school. Na nog een paar laadstops komen we uiteindelijk om half elf ’s avonds aan op de plaats van bestemming. We worden hartelijk ontvangen en ik ga mee en kijk even rond in de stacaravan; hier kan ik ‘mijn’ gezin met gerust hart achterlaten. De kachel staat aan, de bedden zijn opgemaakt, de koelkast is gevuld, fijn! Het gastgezin vindt het fijn dat ze op deze manier kunnen helpen en dat geloof ik onmiddellijk!

We nemen afscheid, ze drukken me op het hart dat als ik ooit ergens hulp bij nodig heb dat ik hen dan moet bellen. Het moet niet gekker worden… wat een prachtige, positieve mensen. Ik rij richting huis, mijn hoofd vol van alle indrukken, dit was inderdaad de rit van mijn leven!

In totaal zijn er deze week 45 mensen opgehaald uit Poznań waarvan 4 in een rolstoel; 15 vrouwen, 11 mannen, 19 kinderen en 1 kat. We hebben in totaal met 13 auto’s gereden en een grote invalidenbus.

We hebben veel speelgoed mee kunnen nemen, o.a. 6 kratten Lego, koffers en reistassen, kinderstoeltjes, veel niet bederfelijke etenswaren, waaronder ontbijtgranen en drie kaaswielen en nog veel meer. Twee man zijn boodschappen gaan doen in Poznań van de financiële donaties, samen met twee vrijwilligers van de Caritas hulporganisatie. Na tussentijds een keer gelost te hebben waren het in totaal drie auto’s helemaal vol!